Stel, we belasten vermogen niet meer op basis van het genoten rendement, maar op basis van de gefinancierde milieuschade. Dat nieuwe idee publiceerden we onlangs in het FD. Eén van de aanleidingen voor dit nieuwe idee is de zogenoemde CO2-investeringsvoetafdruk: de uitstoot die gespaard of belegd vermogen direct en indirect veroorzaakt. Uit gegevens van de World Inequality Database van Thomas Piketty blijkt dat de investeringsvoetafdruk van vermogenden fors is; bij de rijkste 10 procent van de Nederlanders zelfs groter dan hun toch al forse consumptievoetafdruk; en bij de rijkste 1% en 0.01% zelfs fenomenaal groter, oplopend tot honderden tonnen CO2-uitstoot per persoon per jaar (zie de bijgevoegde grafiek).

Nauwelijks beleid

Het ontstellende is dat er nauwelijks beleid is om deze serieuze vorm van vervuiling te ontmoedigen, laat staan te belasten. Ook is er, afgezien van een iets hogere belastingvrijstelling voor elf duurzame beleggingsfondsen, nauwelijks beleid om groen sparen en beleggen te bevorderen. En dat terwijl aandeelhouders wel degelijk van invloed zijn op het beleid van (beursgenoteerde) ondernemingen. (Denk aan het epische gevecht van Paul Polman met de aandeelhouders van Unilever.) Daarbij komt dat werkelijk duurzaam (‘donkergroen’) sparen of beleggen meestal minder rendeert dan een beetje duurzaam (‘lichtgroen’) sparen of beleggen of niet duurzaam (‘grijs’) sparen of beleggen. Hoe kunnen we dan van vermogenden verwachten dat zij hun vermogen inzetten en rendementen opofferen om straks een groenere wereld achter te laten?!

Uitwerking beleidsidee

Een goede oplossing is om de vermogensbelasting, de zogenoemde box 3-belasting, voortaan te enten op gefinancierde milieuschade in plaats van genoten rendement. Vrijstellingen komen idealiter alleen voor bij de allergroenste investeringen, en net als nu bij de eerste €57.000 aan vermogen.

De verdere uitwerking en argumentatie vind je in het artikel van Mark van Loon en Paul Schenderling.